niedziela, 31 lipca 2011

Pół żartem, pół serio: Najwspanialsza-Z-Żon i BUTY

Chłodny poranek. Z siodlarni dobywają się dziwne dźwięki. Coś szura, coś trzaska, coś szarpie, coś spadło. Przyglądam się drzwiom prowadzącym do źródła hałasu sącząc Karmi. Po chwili w drzwiach pojawia się zasapana Najwspanialsza-Z-Żon obładowana całą stertą sprzętu jeździeckiego, o którym zapewne miałem nie wiedzieć. Zaczyna dzielić go na kupki: czapraki na stosik po lewej, ochraniaczyki na prawo, owijeczki trochę bardziej z boku... Sterty rosną do zastraszających rozmiarów, zaś Najwspanialsza-Z-Żon nadal wynosi kolejne precjoza pachnące - za przeproszeniem - koniem. I systematycznie powiększa stosy.
Robi się ciemniej, zaczynam się obawiać deszczu. A, nie... To stos czapraków przysłonił słońce. Na pierwszy rzut oka - wszystko trzyma się kupy wbrew prawom fizyki. Jednak jeśli dokładnie się poprzyglądać konstrukcjom, to krzywa wieża czaprakowa wzmocniona jest konstrukcyjnie plątaniną wypinaczy, a z góry dociążają ją dziwne elementy, które z tego co pamiętam - wkładało się koniowi do twarzy.
Zerkam w bok na zaparkowany samochód. Chyba trzeba nim nieco odjechać, gdy to wszystko co ułożyła Najwspanialsza-Z-Żon pizdnie, gotowe jest pogiąć mi maskę.
Tymczasem sterty nadal rosną. Kolejne zestawy owijek wyglądają jak orgia pijanych anakond. Pies przerażony rosnącym dziełem - chowa się pod samochód. Kurczaki uciekły z placu, kwoka przerażona przegania pisklaki ze strefy rażenia.
Pojawiają się nowe kupki: derki i miśki pod siodło. Pobliska OSP wszczyna alarm spodziewając się rychłej katastrofy budowlanej. Najbliższa jednostka ratownictwa medycznego przygotowuje dodatkowe łóżka na ostrym dyżurze.
Ja - z nieco bezpieczniejszej odległości - zerkam na te wszystkie konstrukcje, starając się skojarzyć, o których z tych precjozów wiedziałem, które były przejściowo ukryte przed mym wzrokiem, a o których miałem się nigdy nie dowiedzieć. Liczę sztuki, wychodzi na to, że koń ma więcej ciuchów niż ja.
Najwspanialsza-Z-Żon chyba skończyła wynosić cały ten kurwidołek na zewnątrz, bo stanęła pośrodku i zadowolona z siebie rozgląda się dookoła.
- Postanowiłam trochę przewietrzyć siodlarnię, chyba sporej części z tych rzeczy już nie używam.
No tak. Ciężko używać przy jednym koniu całości sprzętu, który mógłby zaspokoić potrzeby sporej wielkości oddział husarii. Brakuje tylko przyłbic i tarcz. Staram się więc dowiedzieć nieco na temat planowanych porządków:
- Chcesz tego trochę sprzedać?
- Tak, doszłam do wniosku, że bardziej potrzebne są mi buty.
No kurza dupa,jak nic - czeka nas znów wyprawa do siedemdziesięciu kolejnych sklepów, w których OCZYWIŚCIE-NIC-NIE-MOŻNA-ZNALEŹĆ. Czarne chmury gromadzą się nad moją głową...
- Buty, powiadasz...?
...jednak jest nikła nadzieja, że może chodzić o jakieś np szpilki mające zastosowanie nie tylko podczas przemieszczania się pieszo z punktu A do punktu B, hue hue hue, może nawet nie będzie najgorzej...
- tak tak, buty, nasz koń potrzebuje buty.

Nosz urwał jego nać. Czy może mi ktoś wytłumaczyć - na chuj koniowi buty? Będzie się uczyć stepowania? Dopijam pseudopiwo i idę się wypłakać do stajni. Pies idzie ze mną.

czwartek, 28 lipca 2011

Scenki rodzajowe.

Z cyklu wyrzuty Najwspanialszej-Z-Żon:

- Znów siedzisz na jej profilu? Moja kuzynka to chyba Ci się podoba!
- E tam, że podoba, toż to pedofilia!
- A gdzie tam pedofilia, ona ma 16 lat więc nie taka pedofilia....
- Za dwa - trzy lata może być z niej coś ciekawego przed obiektywem...
- WY WSZYSCY JESTEŚCIE TACY SAMI!!! Nic o ruchaniu, tylko że przed obiektywem! Czasami się zastanawiam, czy nie jesteś pedałem!
- ????

*****

Najwspanialsza-Z-Żon robi się przed lustrem na bóstwo. No i tak zerkam - chyba nie do końca jej wychodzi. Jedyny efekt Jej starań to coraz większe zbliżanie się wyglądem do Jej własnej babci...Nagle pada pytanie:
- Ładnie wyglądam?
Nosz kurza dupa, cokolwiek nie powiem - będzie przesrane. Skłamię - będzie, że jestem zakłamana świnia. Nie skłamię - będzie, że jestem świnia. No dobra, już wolę być ogólną świnią, niż zakłamaną.
- No... tak plus dziesięć lat...
...wypowiedziawszy te słowa chowam się nieco bardziej za framugą na wypadek, gdyby w moją stronę wystartowała nagle latające szczotka, suszarka, czy inne precjozo. Póki co lecą w moją stronę jedynie słowa:
- No ale masz mi mówić, że ładnie wyglądam...
- No dobra. Jak na 40-latkę to wyglądasz nieźle.

Kolacji nie było.

*****

Najwspanialsza-Z-Żon i ja siedzimy na odwiedzinach w szpitalu. Kawa, szlafroczki, pterodaktyle zasuwające na krykach po korytarzu, ogólnie sielanka w oparach Lizolu.
W pokoju gdzie jesteśmy zaczyna nagle dzwonić telefon zostawiony przez jedną z pensjonariuszek. Wspomniana pensjonariuszka akurat jest gdzieś na zewnątrz. Telefon dzwoni, dzwoni, dzwoni... Rzucam więc propozycję:
- A może odbiorę i powiem: "prosektorium, słucham"? Ktoś po drugiej stronie będzie miał fajną minę!

Aplauzu nie było...

*****

Z obserwacji własnych: jakie są gastronomiczne etapy związku dwojga ludzi?

1) lody
2) kino z popcornem
3) obiad w restauracji
4) obiad w domu
5) jojko na twardo i kanapka ze schabowym w plenerze.

eot.

niedziela, 24 lipca 2011

Notatka z przewagą spraw łóżkowych

Kot się grzeje. Drugi dzień łaaaaaaaaaaaazi toto po mieszkaniu i ociera się o wszystko jak Najspanialsza-Z-Żon gdy chce nowe bryczesy. Albo gdy się  grzeje.
Miałkate bydlę ociera się o wszystko dookoła, wykonuje dziwne ruchy (czyżby kocio-kopulacyjne?) przytulając się do psa, a raz nawet postanowiło dać ujście swoim kocio-aktorskim zapędom i odegrało wraz z psem (pomimo braku jego aktywnego udziału) scenę rodem chyba z jakiegoś klasycznego niemieckiego szajsen-porno z lat siedemdziesiątych.
A-fe.

Kot się grzeje. Na wszelki wypadek nie pozwalam mu zbliżać się do moich nóg. Teoretycznie jestem więc bezpieczny, nie zmienia to jednak faktu, że nieco obawiam się co to bydlę robi z moimi rzeczami, gdy mnie nie ma w domu. Chyba pora mu przypomnieć i pokazać, co mam ja, a czego on nie ma. Tylko... cholerka, czy Najspanialsza-Z-Żon zrozumie co chciałem osiągnąć, gdy wejdzie do łazienka i zobaczy mnie, ze spuszczonymi spodniami, trzymającego kota twarzą w kierunku moich.. tych.. no... juwenaliów?

A ja niezmiennie cierpię. Wewnątrz mej twarzy powstało jakieś tajemne bydlę zwane aftą. Nie wiem co to jest afta. Mam tylko wrażenie, że w okolicy wnętrza mej jamy gębowej rozwija się jakaś obca cywilizacja ukierunkowana na rozkopywanie, rozrywanie, rozszarpywanie swego podłoża. Znaczy się wnętrza lica mojego. Afta, kutfa, nie wiem co to jest afta, ale z pewnością jeśli mam to coś aftą zwane, to nie mamy do czynienia ze zwykłą aftą! To musi być jakiś Aftozaur! Wręcz Tyranaftozaur! I to samica Tyranaftozaura i to przed okresem! O jakże ja cierpię!

...w związku z pojawieniem się wspomnianej afty, została mi odebrana część radości z życia, opierająca się na spożywaniu pokarmów. Ani kwaśnego, ani słonego, ani pikantnego, nic, tylko pozostaje wdupiać wafelki ryżowe. Oczywiście zakładając, że nie zapomni mi się o Tyranaftozaurzycy w mej twarzy. A stało się tak ostatnio, oj stało... I jeśli musztarda na afcie jest złym pomysłem, to świeży i uczciwy chrzan - to dopiero kiepski pomysł! Domyślam się, że Tyranaftozaurzyca poczuła się, jakby ktoś jej natarł pierdziawkę pieprzem, ja zaś poczułem się, jakby w twarzy wybuchła mi bomba pułapka umieszczona w dupie jeża.
Koszmar.

*****

Niedziela. Słodko ślinię poduszkę przez sen. Najwspanialsza-Z-Żon jedzie pociągiem na południe kraju. W końcu się wyśpię. Puszczam więc przez sen siarczyste pierdy klasy Słomiany Wdowiec, śniąc o wielkich, bimbających, ogromnych, jedwabistych torbach z aparatami, tulę przez sen poduszkę obejmując ją jak śniącego mi się właśnie d300s, mruczę coś gardłowo gdy we śnie czytam sobie instrukcję 8mm rybki...
...gdy nagle budzi mnie Głos Najwspanialszej-Z-Żon:
- śpisz?
Pierwsza myśl: nie kurwa, składam szafki z Ikei.
Zakładam, że coś mi się śniło, zapadam znów w sen nie otwierając nawet oczu. Ułamek sekundy słyszę ciche:
- hekhem. kawę Ci przyniosłam.
W tym momencie zapala się czerwona lampka w półśpiącym jeszcze mózgu. Kawa? Do łóżka? Co jest kurwa?!?!? Chcąc rozwiać niepewność zapytuję nadal zamkniętymi ślepiami:
- eeeeeeeeeeee?
- no kawę Ci przyniosłam. I kanapki na śniadanie.
Mózg momentalnie wpada na najwyższe obroty. Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, coś się musiało stać! Otwieram oczy. Obok na łóżku siedzi Najwspanialsza-Z-Żon podając mi kubek kawy. Do tego śniadanie. Kanapki z wędliną. Jeśli karmi mnie mięsem, to już ogólnie kaplica. Coś się stało. Pytam więc:
- co się stało?
Tu Najwspanialsza-Z-Żon podsuwając mi pod nos kawę i kanapki:
- nic się nie stało, ale najpierw zjedz.
No ja pierdolę, na pewno nastąpił koniec świata, albo chce drugiego konia, albo nowe bryczesy. Albo wylała mi kawę na laptopa. Hm. Gdyby nastąpił koniec świata, to byłbym w piekle a nie we własnym łóżku, o drugim koniu rozmawiałaby ze mną dopiero po mięsnym obiedzie, zaś dla bryczesów by mnie nie budziła. Pozostaje jedno: LAPTOP NIE ŻYJE! Nie... gdyby laptop nie żył, to zamiast robić mi śniadanie - raczej by się pakowała. Cholera...
- zjadłem. Więc o co chodzi?
W tym momencie pojawiają się u Najwspanialszej-Z-Żon oczy kota ze Shrecka. Cholera. Obstawiam nowe siodło. Pytam niepewnie kolejny raz kończąc przełykanie kromki:
- tak więc?
- zawieziesz mnie do Ustronia? PKP nawaliło...
Uffffffffff.... Kamień z serca.

Dwie godziny później jesteśmy w Ustroniu. Sześć godzin później - droga powrotna z Ustronia. Pędzimy autostradą. Z radia sączy się jakaś muzyka, na drodze w miarę spokojnie. Coś nagle zaczyna trzeszczeć. Zwalniam. Patrzę na kontrolki - wszystko niby ok. Zwalniam jeszcze bardziej. Gdzieś z prawej strony słychać jakby rytmiczne klekotanie. Rozglądam się po samochodzie. Klekot przechodzi w rytmiczne szczękanie...

...zębów Najwspanialszej-Z-Żon, która postanowiła uciąć sobie drzemkę. Chyba Jej zimno, podkręcam więc ogrzewanie. Mija pół godziny. Najwspanialsza-Z-Żon śpi jak zabita. Spokój na twarzy, grzywka opada na czoło, buzia aniołka, po świeżo wypranej tapicerce dostojnie spływa strużka śliny. 40 zeta za czyszczenie tapicerki psu w dupę.
A niech śpi. Przynajmniej nie pierdzi przez sen.
..to ja se przynajmniej pierdnę, nie będzie jazgotać, nie usłyszy przez sen.
-PRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRT!

Momentalnie budzi się Najwspanialsza-Z-Żon, rozgląda się zdezorientowana...
- o, już tu dojechaliśmy?
- tak... nierówna jakaś ta droga, aż jakieś dziwne hałasy słychać w samochodzie...

Na wszelki wypadek dyskretnie uchylam okno w samochodzie...

*****

Właśnie sobie uświadomiłem, że od 3 dni nie bolą mnie dłonie. Tabletki chyba działają :)

czwartek, 21 lipca 2011

Muzycznego szoku 3 akty.

Zawsze myślałem, że Vanessa Paradis (ta Joe Le Taxi - 30latkowie pewnie pamiętają) śpiewała także Moi Lolita.

Szok 1:
Vanessa Paradis nie śpiewa Joe Le Taxi. Zacząłem więc szperać, kto wykonywał Moi Lolita. Oczywiście śpiewała to Alizee. Kojarzyłem ją jako małą czarną dziewuszkę, coś pomiędzy francuską dziewczynką, a chomikiem z wypchanymi pufami. Wrzuciłem więc frazę Moi Lolita na YouTube, puściłem klip i tu nastąpił...

Szok 2:
Eeeeeeee, no, tego... Wyrosła... Trochę jakby...


Nie da się ukryć, Alizee nie jest taka jak ją pamiętam. Albo coś mi się bardzo pomieszało, albo dziewczę... rozrosło się w kilku pożądanych kierunkach... Szczególnie tu, o tu też, i te dwa też całkiem ładnie i za przeproszeniem... Apetycznie... (nie to, że ślinotok mam! oczywiście ja tak całkiem tylko z pozycji obserwatora!).
Gdy już myślałem, że gorzej nie będzie, podzieliłem się odkryciem z Najwspanialszą-Z-Żon. Ta jedynie stwierdziła:

Szok 3:
- o, a Vanessa to jest właśnie żona Deepa...

No ja bardzo przepraszam, ale z tego co pamiętam, to Vanessa miała szparę jak drzwi z czterdziestoletniej stodoły! Znaczy się w zębach szparę...


Są więc dwa wyjścia: albo Deep zafundował żonie w prezencie zabieg dentystyczny, albo znalazł jakieś praktyczne zastosowanie tego przestrzału pomiędzy jedynkami. Może np zaczepia sobie o nią hak kapitana Sparrowa?

Cholera... Z moją orientacją w celebrytach, to chyba kiepski ze mnie plotkarz...

(przy okazji - z tego co się orientuję, to pod linkiem z Alizee macie od razu moją playlistę z 80`s. Miłego słuchania!)

wtorek, 19 lipca 2011

Czasami lubię lecieć na ryj.

Czasami lubię padać na ryj.
Gdy krew lejąca się już uszami sygnalizuje, że pora na dziś skończyć pracę.

Czasami lubię padać na ryj.
Gdy już pieprzy mi się Beethoven z Mozartem, a Wagner staje się już całkiem niezrozumiały.

Czasami lubię padać na ryj.
I resztką sił wygrzebać z zapomnienia płytę Wild Silk by przez chwilę zapieprzać nago po niezmierzonych łąkach pobłogosławionych wieczorną rosą.

I mam tylko do siebie trochę żalu, że dopiero gdy siada mi mózg i potrzebuję ratunku w muzyce, doceniam melodie tak cholernie dla mnie ważne, że każde ich zapomnienie jest równe zbezczeszczeniu.

Uwielbiam spływający mi po karku spokój, gdy w krwawiące z przemęczenia uszy wlewa się zielona trawa, gdy powietrze pachnie jak podmuch z otwartego okna ostatniej nocy wyjazdu kolonijnego, gdy wszystko to dzieje się w mojej głowie odseparowanej od świata słuchawkami i zasłoną powiek.

Czasami lubię padać na ryj.
Rozglądać się nie do końca przytomny, zastanawiając się, co to ja miałem jeszcze zrobić. Mając jednak jednocześnie świadomość, że to był dobrze wykorzystany dzień. Do ostatniej sekundy, do ostatniej kropli krwi.

Lubię wtedy wygrzebać coś, co wypieści mój mózg, położy go sobie na kolanach, pogłaszcze, zrobi mu owocowy okład i ochłodzi jogurtowymi lodami.

Czasami lubię padać na ryj.
...nawet, jeśli ze zmęczenia popierdoli mi się w półśnie wszystko co tylko może się popierdolić. Nawet jeśli przez to wszystko zapiję tabletki piwem.

poniedziałek, 18 lipca 2011

Rzycie óczy.

Człowiek uczy się przez całe życie. Dzień po dniu, minuta po minucie pochłania nowe informacje, umiejętności, nawyki. Koń zasadził kopa? Już nie stajesz za nim i nie postraszysz jego końskiej mości. Wyrżnąłeś zębami w kasownik? Już wiesz, że w autobusie należy trzymać się rurek. Przypaliłeś ciasto? To już wiesz, że niektóre rzeczy należy wyjąc w odpowiednim momencie. Spłodziłeś potomka? To już wiesz, że niektóre rzeczy należy wyjąć w... no... jak wyżej.

Ostatni weekend pomógł mi zrozumieć pewną rzecz: jeśli pożyczasz od kogoś namiot, upewnij się, że osoba ta jest z grubsza tego samego, lub większego wzrostu niż Ty. Czym grozi pominięcie tego elementu? Ano tym, że po rozbiciu pałatki może się okazać, że jako główny najemca namiotu, jesteś od niego dłuży o jakieś 30cm. I to w każdą możliwą stronę, w każdej możliwej konfiguracji. Efektem mojego niedbalstwa w temacie wzrostonamiotowym był koszmarny ból kręgosłupa, oraz całonocne wąchanie wyziewów z psiej paszczy. W sumie mogło być gorzej - pies mógł ułożyć się pyskiem w kierunku stóp...

Tak tak, dobry sen to podstawa. Nie sprzyja mu gniecenie się w przestrzeni, która jest przeznaczona dla 2 osób o wzroście 1,5 metra przez osoby, które mają o wiele większe gabaryty. A do tego psa zafascynowanego odkrywaniem przez sen nowego wachlarza możliwości w temacie odcharknięć, czknięć, szczeknięć, oraz pierdnięć. Duży plus - udało nam się jakoś to wszystko przeżyć, jednak namiot nad ranem był tak napompowany rodzaju gazami ustrojowymi (i nie mam na myśli dwutlenku węgla wydychanego z płuc), że próba przekłucia się przez tropik w wykonaniu komara mogłaby doprowadzić do eksplozji która byłaby w stanie znieść wszystko w promieniu 50 metrów, z zabytkowym domkiem, stodołą i wygódką łącznie. Rzec by się chciało, że mogłaby z tego wszystkiego ostać się jeno kupa gów... Dobra, pomińmy to.

Siedzę sobie właśnie gdzieś przy padoku. Obok pies bada językiem strukturę swojej moszny, kawałek dalej konie robią zawody pt. "Który z nas wepchnie sobie więcej trawy do twarzy". Zachód słońca, chmurki na niebie, jednym słowem sielanka. Takie delikatne, chwilowe przedłużenie weekendu podczas którego dane mi było jakże wiele się nauczyć... Dowiedziałem się m.in., że poza karpiami, śledziem w śmietanie oraz filetem z mintaja istnieją także inne ryby! Ba! Do tego potrafią w rękach wybitnego kucharza stać się naprawdę zacnym daniem! Płetwiaste bydle było tak smaczne, że nawet ja zamknąłem się na chwil kilka skupiając się jedynie na pałaszowaniu... Nie pamiętam tylko jak się to bydle zwało... Coś z mitologii... Eros? Kondom? Coś z naprężoną strzałą w każdym razie.

Ryby, ptaki, ssaki, to był weekend wręcz przepełniony obcowaniem z przyrodą. To, że zaliczyliśmy pierwszy przypadek zgonu podczas rodzinnego zjazdu - to już Wam wiadomo z poprzedniej notki. Opuścił nas Czesław. Jednak nie był to jedyny przypadek, gdy familia otarła się o śmierć. W trakcie imprezy przybiegł do nas kilkuletni syn kuzynów Najwspanialszej-Z-Żon i z radością oznajmił, że znalazł żabę... W ognisku. Na poparcie swoich słów dumnie zaprezentował trzymaną w dłoni ropuchę w stanie dość zaawansowanego upieczenia. By podkreślić dramatyczną sytuację żaby dodam, że była okrutnie płaska. Nikt nie jest w stanie określić, co płaza dopadło wcześniej - płomienna rozkosz, czy gniotący nacisk niosącego śmierć precjoza. W każdym razie żaba z pewnością była martwa. Nie przeszkodziło to jednak Młodemu - oznajmił, że żabę uratuje! Pobiegł więc z żabią pieczoną zakładką do książek w stronę kranu, by bohaterkę napoić - wszak jest jakaś taka sucha. Żabie oczywiście życia to nie przywróciło, jednak przynajmniej my mieliśmy chwilę spokoju - dzieciak miał jakieś zajęcie.

Ktoś z Was powie - to nienormalne zostawić dziecku do zabawy płaską, upieczoną żabę? Powiecie, że płazi ostry dyżur pod wodą to zły pomysł? Odpowiem w ten sposób: zawsze mogło być gorzej. Młody mógł wpaść na pomysł reanimacji żaby metodą usta-usta...

Aaaaaaa, właśnie, ta zacna ryba wspomniana gdzieś wyżej to był amur.

Wracając do tematu żaby - w zasadzie można było podjąć jeszcze... barwniejsze próby reanimacji płaza. Poza wpompowaniem w truchło zapasu wody, który byłby wystarczający do zaopatrzenia w wodę na rok sporej wielkości etiopskiej wioski, można było spróbować przywrócić jej pierwotny kształt przy pomocy pompki z materaca, mogliśmy także puścić jej nasz hymn narodowy w wykonaniu Górniak. Takie coś nawet umarłego człowieka byłoby w stanie wskrzesić, a co dopiero żabę...

Weekend, barwny weekend. A od dziś szara rzeczywistość: praca, praca, stajnia, praca... Byle do piątku powiadam, byle do piątku. Nadchodzą dwa tygodnie urlopu.

Ser (nie)pleśniowy.

Idąc do rodziców widzę na słupie ogłoszenie: "zaginęły szczeniaki rottweilera, sztuk 6". Ogłoszenie jak ogłoszenie, przyjąłem do wiadomości, idę dalej. Mam już wchodzić do bloku gdzie mieszkają rodzice, gdy nagle ni mniej ni więcej, widzę jak coś czarnego przemyka mi pod nogami z jednej dziury pod schodami w drugą. Zaskoczony chwytam jedną z czarnych kulek i widzę zaspanego szczeniaczka zerkającego na mnie zaciekawionym wzrokiem.
Stoimy tak chwilę, ja gapię się na niego, on na mnie. Musi być głodny - myślę, wyciągam więc z kieszeni snickersa i podaję psu. Ten bierze ode mnie batonik, otwiera go i zaczyna zajadać ze smakiem. Na jego czarnej mordce widać błogi uśmiech.
Stawiam zadowolonego z życia szczeniaka na ziemi i zerkam do dziury pod schodami. Oczywiście widzę pozostałe 5 szczeniaków... Wsuwam się do nory głębiej, rozglądam się, widzę opiekuna psiaków: na sklepieniu psiej nory siedzi 30centymetrowy pająk z niebieskimi oczami na długich czułkach, patykowatymi nogami i wielkim, żółtym odwłokiem. Przepraszam pająka za to, że przeszkadzam i informuję go jednocześnie, że na chwilę zabieram jednego ze szczeniaków. Oczywiście pająk nie ma nic przeciwko, sygnalizuje czułkami, że nadal będzie się opiekować resztą psiaków.
Ruszam ze szczeniakiem by dać znać właścicielom psów, że wszystko jest ok i można je odebrać od pająka pod schodami. Niestety nie udaje mi się dotrzeć do celu - a to z powodu bomby w rozdzielni prądu. Jakaś mała akcja dywersyjna, czy coś. Muszę więc ze szczeniakiem w dłoni poszukać klucza francuskiego, by jeszcze przed wybuchem naprawić bramę wjazdową na terenie gazowni. Gdy w końcu udaje nam się znaleźć klucz, słyszę śpiew Dolly Parton mówiący mi, że Jolene musi już wstawać do pracy..



...zrywam się z łóżka, wyłączam budzik w telefonie. Starym zwyczajem powinienem się przeciągnąć i podrapać po jajach, jednak tym razem siedzę jak słup soli. Rozglądam się zdezorientowany dookoła. Pod oknem śpi pies. Obok rozwalił się kot. Po lewicy Najwspanialsza-Z-Żon wystylizowała swoją pozycję spania na połączenie swastyki i paragrafu. Kot nagle zerka na mnie. Już mam go zapytać, czy też rozmawiał z pająkiem na temat szczeniaków, jednak w porą gryzę się w język. Niech nie myśli bydlę miałkate, że już całkiem wali mi na dekiel.

Biorąc prysznic kilka minut później dochodzę do wniosku, że ser pleśniowy, który wczoraj znalazłem w lodówce i pożarłem na kolację, nie był serem pleśniowym...

niedziela, 17 lipca 2011

Czesław nie śpiewa.

Siódmego dnia pobytu w naszej rodzinie, Czesław stwierdził, że nas opuści.
Szkoda, że nie poczekał by podrosnąć i opuścić nas ptasim ciałem - opuścił nas jeno duchem ciało pozostawiając u nas.


Powyżej - jedno z ostatnich zdjęć żywego Czesława.
Eot.

czwartek, 14 lipca 2011

Dupy nie urywa.

Zmierzyłem się dziś z kanapką. Nową kanapką. Nową kanapką w McDonaldzie.
Było to tak parszywe, niesmaczne, nieokreślone, niesprecyzowane, że nie pamiętam nawet jak się nazywało. Pamiętajcie: jeśli zobaczycie kanapkę z grubym czymś mięsnym w środku, a pomiędzy tym mięsnym a bułką coś, co przypomina poszatkowaną kapustę z majonezem i musztardą - nie jedzcie tego. Zaprawdę powiadam Wam, wolałbym wylizać dupę nosorożca, niż zjeść jeszcze raz to... coś.

*****

Z cyklu Scenki Rodzajowe.

Jedziemy samochodem. Nuda. Na poboczu dziadek leży pod autem (naprawia), obok stoi babcia. Mijamy ich. Wywiązuje się dialog mój (j) z Najwspanialszą-Z-Żon (nzż):

nzż: nie powinni czasami wystawić trójkąta, jeśli mają uszkodzone auto?
j: może nie mają... w takim przypadku trójkąt mogłaby okazać babcia, tyle, że to by nie był standardowy pomarańczowy odblaskowy trójkąt, a czarny.
nzż: chyba czarny punk, a nie trójkąt
j: nie, czarny punkt byłby, gdyby się wystawiła do kierowców tyłem.

Od tamtej pory zastanawiam się, czy kosmiczna czarna dziura ma włosy.

*****

Dzień piąty:

Czesław zażądał żarcia gdy tylko wróciłem z pracy. Już nie trzeba go karmić pensetą, wystarczy wsypywać mu paszę do rozwartego dzioba. Sam przełyka, czasami trzeba jedynie popchnąć czymś mu żarcie wgłąb gardzieli jeśli nastąpi jakiś zator.


Zaczyna mnie drażnić to, że on ma bujniejsze owłosienie niż ja :|

środa, 13 lipca 2011

Mężczyzna jest NAPRAWDĘ ciężko chory. Ale tak NAPRAWDĘ.

Kilkanaście (o ile nie dwadzieścia-kilka) dni temu nie trafiłem myszą w piksel, w który myszą miałem trafić. Ten niby błahy fakt zwiastował coś, co miało być gorsze od wszelakich sraczek, wysypek i kaców razem wzięte.
Mężczyzna się rozchorował. Poważnie. Ale to tak NAPRAWDĘ poważnie.
Znaczy się ten mężczyzna - to ja.
Dzień po dniu dłonie coraz bardziej odmawiały posłuszeństwa, mysz częściej nie trafiała tam, gdzie miała trafić, spowolniły się ruchy dłoni, siły zaczęło brakować, na koniec wszystko zaczęło sztywnieć i drętwieć na kilka godzin. Gdyby tu chodziło jeszcze o mojego penisa - miałoby to jakieś pozytywne skutki, lecz w przypadku dłoni - najnormalniej w świecie jebało dramatem. Jeśli w takim tempie miało COŚ postępować, to co będzie za pół roku? Będę sobie podcierać dupę łokciem?
Zanim Najwspanialsza-Z-Żon została oficjalnie poinformowana o dziwnym zachowaniu dłoni, sama zorientowała się, że coś jest nie tak jak być powinno. Nie wiem jak to się wydało... Może widziała, jak nie mogłem otworzyć słoika z kawą? Może widziała, jak podkurczam dłonie? A może zamiast złapać Ją za cycka - nie trafiłem i złapałem za twarz? Dziś to nie jest ważne. Wylądowałem w końcu u lekarza.
Po kilkunastu minutach oczekiwania w poczekalni, wpakowałem się do gabinetu. Przywitał mnie sympatyczny jegomość postury bardziej niedźwiedziej niż kostuszej, zerknął na me wątłe ciało siedzące na krzesełku pacjentom przypisanym i słuchał uważnie łzawiej historii moich rąk. Po zakończonej opowieści stanął za moimi plecami, kazał się rozluźnić, złapał za kark i coś nacisnął. Fakt, że się nie zesrałem w tym momencie z bólu uznaję za jedno z moich ważniejszych życiowych osiągnięć. Na pytanie:
- boli?
byłem w stanie odpowiedzieć jeno:
- akhhhhhhh... brlghhhhh... ghhhhhhhhrlrlrlbrlghhhhhh....
w tym momencie zmienił chwyt zwiększając tak nacisk na mój organizm, że aż mi gałki oczne wyszły z orbit. Momentalnie zniknęła moja wada wzroku.
Padło kolejne pytanie:
- boli tak samo z obu stron?
- ja pierdolę! - pomyślałem - boli dookoła i nawet w środku, co mam powiedzieć?!!?
Jednakb mając już pewną praktykę w odpowiadaniu ortopedzie stwierdziłem:
- eerrrrrrrghhhhhhkhkhkhhh brrruuuolkhhhhhhhhh khhhwno
Widocznie zadowolony z odpowiedzi, lekarz przełożył niedźwiedzie łapska z karku na mój łeb. Rzekł w te słowa:
- proszę się rozluźnić
Coś czułem, że będzie ciężko... Gdy tylko lekarz wyczuł nieco luzu, przekręcił mi łeb w taką stronę, że nawet sowa z hipermobilnością byłaby zawstydzona. Dojechał do ostatniej stacji naciągając wszystko na 110% normy i gdy już myślałem, że bardziej się nie da, docisnął mocniej. Dało się. Usłyszałem suchy trzask. Zesrałem się - pierwsza myśl. Zanim wciągnąłem powietrze nosem by nieco zbadać sytuację, miałem już wykręcony łeb w drugą stronę i usłyszałem kolejny trzask. "Zabił mnie jebany" - pierwsza myśl. "Nie dość że zabił, to jeszcze walnąłem pod siebie kretem, co za wstyd, obesrane zwłoki"...
Nie, to nie był koniec, zanim się zorientowałem zostałem postawiony na nogi, lekarz stanął za mną, wykręcił mi łapy do góry, objął... kolejna chaotyczna myśl: "ojapierdolę, najpierw mnie zabił a teraz będzie wykręcać mi suty!!!!", wdech, wydech, kolejna seria suchych strzałów gdzieś wewnątrz organizmu, moje ręce nagle znajdują się na mojej klatce piersiowej, ortopeda znów mnie obejmuje stojąc BARDZO blisko za mną, ja mam już tylko nadzieję, że to, co kłuje mnie w pośladek to klucze w jego kieszeni, wdech, wydech, kolejna seria strzałów, trafiam na kozetkę dupskiem do góry, znów mam się rozluźnić, czuję jego dłonie zjeżdżające po moich plecach w dół, no nie no, być nie może, teraz na 100% wsadzi mi palec w dupę. Zostanę przecwelony przez ortopederastę!
Wdech, wydech, kolejne strzały gdzieś w ciele...

Zbieram się z kozetki, staję na nogach. Kret jednak nie opuścił kakaowej odchłani, lekarskie palce nie weszły tam, gdzie nie powinny, w kieszeni miał pieczątkę. Stoję. Jestem cały. Rozluźniony. Ponastawiany. Jeszcze tylko kilka recept, wytyczne, skierowanie.

Będę żyć.

*****

A życie gdzieś obok toczy się dalej:

Dzień 3, dzień 4:

Jamochłon skupia się na pochłanianiu, wydalaniu, demolowaniu, hałasowaniu. Zupełnie jakbym widział siebie w kawalerskich czasach.



Dziś udało mu się wywrócić gniazdo, stanąć na łapach, a przed snem - pogadać z teściową.
Jeśli dziś teściowa rozmawia przez komórkę z ptakiem, to chyba powinienem już zacząć się przyglądać Najwspanialszej-Z-Żon. Może te... 'umiejętności' rozmawiania ze zwierzętami są dziedziczne. Trzeba będzie oddać Ją na jakieś leczenie, zanim Najwspanialsza-Z-Żon zacznie sprowadzać do domu kapibary w celu przedyskutowania sytuacji politycznej Ameryki Południowej...

wtorek, 12 lipca 2011

Najwspanialsza-Z-Żon ma ptaka.

Co może przywieźć Najwspanialsza-Z-Żon z 3dniowego wyjazdy bez męża?
- pamiątkę?
- prezent?
- ciążę? (niepokalane poczęcie zapewne)
- chlamydię?

Otóż nie. Najwspanialsza-Z-Żon przytargała do domu ptaka. I przynajmniej nikogo nie wykastrowała...

Piekło zaczęło się któregoś weekendowego dnia, gdy dowiedziałem się od Najwspanialszej-Z-Żon, że mamy nowe zwierzę - bliżej nieokreślone pisklę maści łysej. Byłem święcie przekonany, że to żart, jednak gdy dostałem wytyczne pt. 'idź do sklepu i kup miękkie robale, by ptak miał co jeść' - zrozumiałem, że jestem w dupie. Wyobraźcie sobie moją radość i chęć do życia, kiedy to po radosnym meczu, zamiast kulturalnie zwalić się do łóżka musiałem ruszyć w stronę centrum handlowego po - za przeproszeniem - glizdy dla Żony.
Oczywiście życie nie może być za łatwe - glizda to nie tylko glizda jako glizda, ale można mieć do czynienia z glizdą ziemną, zbożową, drewnożerną, a także glizdą mrożoną, żywą, martwą, latającą, pływającą, brakuje tylko kurwa stepujących i rymujących.
Zakupiłem glizdy sztuk 10 (kurwa, 15 zł to kosztowało!) i czekałem niecierpliwie na powrót Najwspanialszej-Z-Żon.
Kilka godzin później wspomniana (Żona, nie glizda) pojawiła się w domu niosąc w pudełku coś, co piszczało, trzeszczało, skrzeczało i ogólnie doprowadzało kota do szału. Kot poinformowany butem, że to nie dla niego odpuścił, zaś Najwspanialsza-Z-Żon zabrała się za karmienie dziobatego wspomnianymi wcześniej glizdami...

Dzień 1

Czesław (tak został nazwany ptak przez Najwspanialszą-Z-Żon - wszak żre muchy) wylądował tymczasowo na mojej dłoni. Najwspanialsza-Z-Żon wzięła się za mordowanie robaka.
Po około 10 minutach słyszę za plecami płaczliwe...
- ...bo ja to nie potrafię go zabić, nie mam sumieniaaaaaaaaaaa... buuuuuuuuu...
Zerkam w miejsce, gdzie robak miał dokonać żywota, a tam glizda leży radośnie z ledwie rozbitą głową...


Bądź tu mądry i pisz wiersze... Na medycynie się nie znam, szwów mu nie założę, trzeba gadzinę dobić, niech się nie męczy. Tu Najwspanialsza-Z-Żon bez mała uderzyła w bek, oddaliła się z Czesławem w dłoni by ronić łzy rozpaczy w czasie, gdy ja - jako jedyny prawdziwy samiec w domu - dekapiluję robala.
Oczywiście okazało się, że robal ma za twardy grzbiet, trzeba więc wycisnąć z niego środek. W zasadzie miałem już zaproponować Najwspanialszej-Z-Żon, by wyssała zawartość pancerzyka i podała ją Czesławowi w systemie usta-dziobek, jednak za dużo w zasięgu Jej ręki leżało ostrych narzędzi, bym się narażać...

Nakarmiony wyciśniętym flaczkiem Czesław nie poczekał nawet na przeniesienie do prowizorycznego gniazda - odpadł 3 sekundy po ostatnim kęsie robala.



Dzień 2

Małe bydlę jest z pewnością samcem i z pewnością myśli, że jest w męskim raju: głównie żre, pije, śpi, a do tego co chwilę ma przed sobą dekolt większy niż on sam. Nic, tylko zamieniać się w Czesława.
Pech chciał, że to właśnie mnie po pracy przypada opieka nad dziobatym. Ten pierwsze co robi, to próbuje spożyć moją dłoń.



Kilka minut później, gdy już stwierdza, że dość się najadł, napił, dzieli się ze mną swoimi największymi sekretami z samego wnętrza. Się znaczy, że nasrał mi na dłoń.
Wdzięczność - to podstawa.

Na deser -wczorajsze, wieczorne karmienie w wykonaniu Najwspanialszej-Z-Żon:



Wyraźnie widać, że mały zboczeniec gapi się na Jej cycki! Ale co poradzić... Nie pierwszy raz przyszło zbawiać świat...

cdn.

piątek, 8 lipca 2011

Scenki rodzajowe.

Lubię momenty, gdy po przebudzeniu w obcym miejscu, staram się w nocy, po ciemku przemieszczać szlakami wypracowanymi we własnym mieszkaniu. Efektem chodzenia jedynymi poprawnie politycznie drogami na terenie nijak niepokrywającym się z tym do czego przywykłem, są zazwyczaj próby przenikania przez ścianę, wysikania się pod oknem, lub szukania kranu przy telewizorze.
Nie ma to jak nagły rozbłysk olśnienia: "ha! nie jestem u siebie tylko na wsi z teściami! tylko... czemu w takim razie wędruję po domu nagi..?"
Tia.

*****

Znów jestem słomianym wdowcem. Korzystając z ostatnich chwil razem, postanowiliśmy z Najwspanialszą-Z-Żon udać się na romantyczny spacer mający na celu zdefekowanie psa. Stanęliśmy więc w cieniu kasztanowca, otulił nas szum sapiącego szczekacza (widocznie coś nie mógł się opróżnić) i podziwialiśmy tak sobie otoczenie, to doceniając zieleń drzew, to zachwycając się odległością na jaką odcharknął robotnik na pobliskiej budowie, ogólnie sielanka. Niestety żołądek mój pracując nieco nadgorliwie wytworzył dość duży zapas powietrza który postanowiłem wypuścić z organizmu (i to nie tą stroną, gdzie są usta)... Napiąłem się więc subtelnie i już miałem przynieść zbawienie przemęczonym trzewiom, gdy doszły mnie słowa Najwspanialszej-Z-Żon:
- chyba nie masz zamiaru pierdnąć przy damie?
na co nie do końca rozumiejąc co Najwspanialsza-Z-Żon ma na myśli, zacząłem się rozglądać za świadkiem moich bączurskich zmagań, wypowiadając słowa:
- nie widzę jej, schowała się za drzewem?

I znów foch. Co ja takiego powiedziałem?
Czasami nie ogarniam kobiet...

Moda 30latka.

Dziś dowiedziałem się, że twarzami reklamowymi mojego ulubionego sklepu z ciuchami są Skiba i Końjo.

Trochę jakby kurwa wstyd.

czwartek, 7 lipca 2011

Bobrze ogonki i inne przysłowia.

Stare chińskie przysłowie mówi: "jeśli nie wiesz co powiedzieć, powiedz jakieś stare chińskie przysłowie".

30latek mówi: jeśli nie wiesz jaką płytę wrzucić na słuchawki - wrzuć coś Clan of Xymox.

***

Oglądamy TV z Najwspanialszą-Z-Żon. Tzn ja oglądam, Ona wkręciła się zadkiem w mój bok i jeśli ogląda tv, to chyba Okiem Szatana. Po pół godzinie bulgotania w poduchę nagle podskakuje wystraszona i odwracając się do mnie maślanym wzrokiem słodko stwierdza:
- ffffffcale niejjjjjjśpjeeee...
Ok, nic nie mówię, bo film nawet ciekawy. Już mam wrócić wzrokiem w kierunku TV, kiedy moją uwagę przykuwa Jej skóra w okolicach barku - pachy. Radośnie stwierdzam:
- Kotek, zobacz jakie Ci się zrobiły fajne wałeczki obok pachy
- Cooooooooo???? Przytyłam?!?!?!? Ty mi mówisz że przytyłam? Jest mi przykro, świnia jesteś... [ble ble ble, ogólnie długa litania sugerująca nadchodzącego focha] ...i chyba już mnie nie kochasz!

Czując co się święci, próbuję ratować sytuację:

- ale nie to, że masz tam zwały tłuszczu czy coś, chciałem tylko powiedzieć, że chyba Ci się poduszka odbiła na skórze bo masz na skórze takie coś co ma bóbr na ogonku..

Tak właśnie musi wyglądać efekt wrzucenia płonącej granatu do składu napalmu... Początkowo myślałem, że zaczęło się trzęsienie ziemi, później obstawiałem minitornado, ewentualnie wybuch agresji w hodowli Yorków. Wiem tylko tyle, że pośród ogólnego wrzasku udało mi się wyłapać frazy 'sam masz cellulit na mózgu', 'bobrzy ogon w dupie', ' świnia bez uczuć', oraz kilka innych których nie wypada przytaczać.

Oczywiście filmy do końca nie było mi dane pooglądać. Od tego zdarzenia minął już grubo ponad tydzień, a ja do tej pory nie wiem o co chodziło Najwspanialszej-Z-Żon z tym bobrzym ogonkiem....